17 ΧΡΟΝΙΑ ΧΩΡΙΣ ΤΟΝ ΑΤΤΙΛΙΟ *ΒΙΝΤΕΟ*

Σαν σήμερα, πριν από 17 χρόνια, έπαψε να χτυπά η καρδιά ενός ανθρώπου, ο οποίος κυριολεκτικά ζούσε και ανέπνεε για την αρρώστια του. Ο ΘΡΥΛΟΣ ήταν η ζωή του, το οξυγόνο στα πνευμόνια του και η ριγωτή ερυθρόλευκη με τον δαφνοστεφανωμένο έφηβο στο στήθος ο λόγος ύπαρξής του. Όπου και αν αγωνιζόταν ο σύλλογος της καρδιάς του, αυτός εκεί δίπλα, με την τρομπέτα του έτοιμος να δώσει το σύνθημα για το «χέρια ρεεεεεεε...» και την ιαχή «ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ» να δονεί κάθε γήπεδο που έδινε την εκάστοτε μάχη του ο Σύνδεσμος.

Ο άνθρωπος που σέβονταν και αγαπούσαν όλοι, ο ηγέτης της εξέδρας, η μορφή εκείνη που δεν υπήρχε περίπτωση να προκαλούσε μίσος στον φίλαθλο κάθε ομάδας, έστω και αν υπήρξαν κάποιοι ανεγκέφαλοι που στο παρελθόν τόλμησαν να απλώσουν το «κουλό» τους πάνω του. Αυτός ήταν ο Αττίλιο, ο ένας του συνόλου, αλλά ο τόσο μοναδικός. Ποτέ του δεν ήθελε να ξεχωρίζει και να το παίζει «καμπόσος» και αυτό μπορούν το πιστοποιήσουν όλοι όσοι τον έζησαν από κοντά. Η ΘΥΡΑ 7 ήταν το πρώτο σπίτι του, όπως φυσικά τα τσιμέντα του παλιού «Γ. Καραϊσκάκης», δεν μπορούσε να τα αποχωριστεί για το κορυφαίο ποδοσφαιρικό «στολίδι» του κόσμου. Παίζει και να ξενέρωνε με την σημερινή μορφή του φαληρικού γηπέδου. Φυσικά αστειευόμαστε και είναι κρίμα που δεν πρόλαβε να ζήσει την αναγέννηση του ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΥ και το νέο «σπιτικό» του.

Πέρασαν 16 χρόνια, αλλά η τρομπέτα έμεινε, έστω και αν πλέον έχει αναλάβει ο Νίκος το ρόλο αυτό. Οι γνωρίζοντες καταλαβαίνουν... Άλλωστε, δίπλα στον Αττίλιο μεγάλωσαν φουρνιές νέων Γαύρων και κοντά του έμαθαν ότι ο ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ είναι κάτι πολύ παραπάνω από ένας απλός σύλλογος.

Για τους πιστούς του, είναι τρόπος ζωής. Για τον Βασίλη Δουρίδα, ήταν η ίδια του η ζωή. Ένα οξύ πνευμονικό οίδημα όμως, τον «απομάκρυνε» από την αγάπη του μόλις στα 55 του χρόνια και τον έστειλε να κάνει «κερκίδα» με τα υπόλοιπα αδέλφια του. Πέρασαν 16 χρόνια ήδη...